Een laddertrapje had mijn Jacob toen
Een bierkaai, hoopvol neerwaarts, van boot naar wal, van land naar ander land
van eigen huis naar kamp naar ander kamp, naar Hollands huis
Jacob, kind nog, volgde en klom aan boord
[Engelen millennia geleden, trap op trap af zorgzaam en lokkend
kom maar kom maar, klim: boven of misschien beneden is je hoeder]
Mijn Jacobs zwaarbevochten eigen – nooit meer gewonnen land
was ver en verder en tenslotte zo ver weg
De Hollandse leer bleef over, de trap gegeven van regeringswege
in het toen al zo gesloten zo xenofobe hem en de zijnen beloofde land
Het nieuwe land beloofde zich met verve nieuwe moeder
van Jacobs ouders en familie, loyale strijders uit den vreemde
– onveranderlijk vierlettergrepig hun achternamen –
die hier monter ingescheept in twaalf arken
na oproepen van kom en klim aan boord
aankwamen en zich – dankbaar zelfs
in kampen en barakken lieten stoppen
[kamp en concentratie nog vers in Hollandse herinnering
en door regeerders – god oh god en gvd – praktisch bevonden]
stoppen ja; en monddood maken, tot dat punt
waarop in dit christelijk beloofde land ladders diplomatiek beredeneerd
genegeerd of halfslachtig en maar half begrepen
omlaag gehaald werden
Uiteindelijk werden ze een spoor van net niet gehaalde treden
in breed gerekt mistig en vlak land
Omhoog reiken onmogelijk, geen voor de hand liggende treden meer
De ladder lag vertrapt tot slot
Dertig jaar geleden, we huiveren opnieuw bij grijze beelden
Mijn Jacob zag de aftrap – het vage spoor door Drentse hei
van het beloofde land, nieuw: Hollandse woestenij
Hij beefde bij de beelden en wij leefden in
als van regeringswege passend halfbegrip met hem mee:
gottegot en gvd oh here Jezus
De ladder lag – de kans om op te klimmen verkeken
Solide bielzen bleven, altijd als V-vorm gezien vanaf een reizigersstation
Ploos, 14 juni 2009
Toelichting:
inzending poëziewedstrijd Vermeulen Brauckman Stichting 2009 (Jacobs ladder en De Punt);
een gedicht voor Jacob Lopulissa
